[31] - Wyjeżdżam. Wybacz, że tak bez pożegnania, ale mam dość. Musze odpocząć od tego wszystkiego... od niego.

Cassie...

  Płaczący, wyjmowałam ubrania z szafy i wrzucałam je do walizki. Nie zamierzam tu zostań jeszcze ani dnia, ani godziny, myślałam w rozpaczy i złości. Z moich oczu płynął potok łez, którego nie potrafiłam zatrzymać. I nawet nie próbowałam.
  Boże, jaka ja byłam głupia! Dałam się tak omamić, jakiemuś... jakiemuś... skurwysynowi! Wykorzystał to, że się w nim zakochałam bez pamięci, by zrobić sensacje! By pomóc swojej karierze...
  A chłopcy w dodatku wiedzieli.. Wszyscy! Liam też... I mnie tak zdradził... Myśleli, że się nie dowiem?! Że jestem tak głupia, iż dam się oszukiwać?!
  I.. i w sumie mieli rację. Gdyby nie Simon, nadal nie wiedziałabym o tych ich przekrętach. Boże, jaka ze mnie debilka!  Zawsze miałam się za sprytną i inteligentną  nie dającą się uwieść byle jakiemu chłopakowi. Teraz okazało się, że to wszystko tylko sobie wmawiałam. Głupia, och głupia ja!
  Zamknęłam walizkę i skierowałam się w stronę drzwi. Nim jednak zdążyłam złapać za klamkę, tworzyły się, a w progu stanął Liam. Zdziwiony spojrzał najpierw na moją walizkę, a następnie na mą zapłakaną twarz.
  - Co się sta... - zaczął, lecz przerwałam mu silnym ciosem w twarz. Jęknął łapiąc się za policzek.
  - Myśleliście, ze nigdy się nie dowiem?! - wykrzyknęłam, omijając go i zbiegając ze schodów. Nie patrząc ani na Nialla buszującego po lodówce ani na Zayna brzdąkającego coś na gitarze, ubrałam buty i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Naciągnęłam na głowę kaptur, chroniąc się przed wścibskimi spojrzeniami fotoreporterów i dociekliwymi pytaniami. Gdy udało mi się uciec przed reporterami, wyciągnęłam komórkę i napisałam sms do Mi:
 " Wyjeżdżam. Wybacz, że tak bez pożegnania, ale mam dość. Musze odpocząć od tego wszystkiego... od  niego. "
Kilka tygodni później...
  Codziennie rozmawiałam przez telefon z mamą i Mią, żadnej jednak nie zdradziłam miejsca swojego pobytu. Wiedziałam, że ranię swoim zachowaniem mamę, lecz nie mogłam inaczej. Miałam dość. Wszystkiego. Musiałam się odizolować, zapomnieć. Z Mią unikałyśmy tematu chłopców, dziewczyna wiedziała, że gdyby tylko wymieniła imię któregoś z nich, zraniła by mnie. Dlatego też gadałyśmy o wszystkim, tylko nie o nich.
  Mieszkałam u babci, która przyjęła mnie z otwartymi rękami. One jednak nie szczędziła pytań związanych z One Direction, a już zwłaszcza z Harrym. Pytała o wszystko, a w zamian nie zdradzała mamie, iż u niej mieszkam. Cierpliwie znosiłam wszystkie uwagi babci o nich, nie dając po sobie poznać jak bardzo mnie nimi rani. Nie raz odczytywała wiadomości z gazet o chłopakach, dzięki czemu byłam zawsze na bieżąco. Babcia, pewna, że tymi informacjami robi mi przysługę praktycznie codziennie, bez przerwy o nich gadała. I tak, choć starałam się wywalić ich z pamięci, wiedziałam o nich wszystko. Nie mogłam się przeprowadzić, bo nie było gdzie. Zresztą, nie posiadałam pieniędzy, by coś wynająć.
 Chłopaki byli po programie. Doszli do finału, zajęli III miejsce. Nagrali nowy singiel - What Makes You Beautiful, który podbijał rekordy oglądalności. Zresztą powstały też inne jak np. One Thing czy Moments.  Mieli miliony fanek na całym świecie. Podróżowali. Dawali koncerty. Mogę nawet stwierdzić, iz byli najpopularniejszym boysbandem na świecie.  Nie było mowy bym o nich zapomniała. Gdziekolwiek poszłam, spotykałam się z ich podobiznami, piosenkami.
  Aż wreszcie postanowiłam wrócić. Ten wyjazd tylko pogorszył sytuacje. W domu przynajmniej nie dostawałam najświeższych informacji o One Direction co krok. Jeszcze chwila i babcia zaczęła by mi wymieniać, kiedy byli w kiblu, co zjedli.
  Najpierw Mia. Potem dom, mama i Melanie.
  Zapukałam do drzwi przyjaciółki. Nie musiałam długo czekać na otwarcie drzwi. W progu jednak nie stanęła Mia, a... jakimś mężczyzna. Wyższy od Liama, co jeszcze bardziej przekonało mnie do tego, iż jestem karłem.
  - Dz-dzień dobry.. - wydukałam. - Jest Mia?
  Mężczyzna kiwnął głową, po czym znikł na schodach.
  Trzeba było przyznać - facet posiadał przerażającą urodę. Gęste brązowe włosy delikatnie opadały mu na czoło, a czarne oczy wesoło i przyjaźnie patrzyły na świat. Jak wspominałam, był rosły i bardzo dobrze zbudowany. Nie mogłam się jednak powstrzymać od porównania go z Harrym - robiłam tak praktycznie przy każdym mężczyźnie -  i doszłam do wniosku, że nie dorasta mu do pięt. Jak każdy.
  Beznadziejnie zakochana, ot to można było o mnie powiedzieć. Beznadziejnie zakochana w beznadziejnym debilu.
  Po chwili w drzwiach ukazał się ten sam mężczyzna z zakłopotanym wyrazem twarzy.
  - Mia jest u siebie i... Hm, może lepiej byś weszła? - zapytał niepewnie facet. - Jestem Oliver.
  - Cassie. Miło mi cię poznać - uśmiechnęłam się, wchodząc do domu. Oliver odwzajemnił uśmiech.
  A ja pierwszy raz poczułam się przy jakimś facecie onieśmielona. Nie wiem czy to ze względu na jego wzrost czy urodę, ale onieśmielał mnie.Jeszcze bardziej niż Harry, niż jakikolwiek człowiek na świecie.
  Ja się po prostu go bałam.
________________________
  Od Boddie:  Musiałam dać te "kilka tygodni później", już za bardzo to wlokłam :P Zresztą już dawno postanowiłyśmy z Chocolate997, że damy też tą akcje po X Factor i właśnie te kilka tygodni później, a ja cały czas wymyślałam coś tam z Harrym... Więc skorzystałam z tego, że się pokłócili i dałam te kilka tygodni :D Mi się osobiście rozdział podoba, a Wam?

[30]-Oczywiście. Obiecałem i jestem. Jednak Stany to nie to samo co nasza deszczowa Anglia.

Mia...

                  Słyszałam całą rozmowę Simona z Cassie i byłam przerażona. Cass musiała teraz czuć się na prawdę strasznie i współczułam jej. Czułam się w tej chwili jak piąte koło u wozu. Z mojego powodu roiło się od plotek w gazetach i telewizji, a dzisiejszy pocałunek z Sam jeszcze to podsyci. Zeszłam ze schodów i stanęłam  twarzą w twarz z Simonem. Nie rozumiałam dotąd czemu mnie tak nie lubi, ale teraz wszystko stało się jasne. Po prostu odciągałam Zayna od nauki śpiewu i wprowadzałam go w kłopoty. Cass spojrzała na mnie zszokowana, a ja zakładając na siebie kurtkę wybiegłam z domu. Już przy samych drzwiach zostałam otoczona przez dziennikarzy. Nie wiedziałam jakim  cudem się tu znaleźli. Przecież kiedy tu przyszłam wszystko było w porządku.
- Jesteś zaskoczona zachowaniem Zayna?!-wrzeszczał ktoś z tyłu. Przedarłam się z trudnościami przez tłum i wpadłam na kogoś.  Był to kolejny dziennikarz.
- Sądzisz, że byłaś tą właściwą dziewczyną?-spytał. Postanowiłam odpowiedzieć w końcu co mi szkodzi?
-Nie będę się wypowiadać! Niech sam Zayn Malik wam to powie!-krzyknęłam i pobiegłam w stronę lasu. Biegłam jak najszybciej mogłam ledwo co widząc przez płacz. Gdy byłam przed lasem zatrzymałam się, a moich uszu dobiegł piękny śpiew. Tak dobrze mi znany, ale teraz znienawidzony. Szybko się cofnęłam nie chcąc napotykać tych brązowych oczu na swojej drodze i wbiegłam do swojego domu. Ojca jak zwykle nie było, a Pamela zapewne siedziała przeliczając gotówkę. Położyłam się na kanapie i podkuliłam kolana przybierając pozycję embrionalną. Głębokie wdech były coraz spokojniejsze, a moje ciało uwolniło się od zbędnych emocji. Chciałam być teraz sama, ale niestety nie było mi to pisane, bo zaraz do mieszkania wpadł Lou z szerokim uśmiechem na twarzy. Położył się obok mnie i posmutniał.
-Co on ci znowu zrobił?-spytał zaskoczony, a ja tylko wzruszyłam ramionami nie chcąc nic mówić.
-Czy to ważne? Dla mnie on już nie istnieje.-powiedziałam przytulając się do chłopaka i bawiąc jego palcami. W jego ramionach czułam się bezpieczna. Chyba z całej czwórki chłopaków, bo Malika w to nie wliczam właśnie z nim rozumiałam się najlepiej.
- On często popełnia głupstwa. Zobaczysz jutro będzie lepiej.-powiedział całując mnie w czoło. Uśmiechnęłam się przez łzy, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Nie miałam pojęcia kto to mógł być. Wstałam, ale Louis zatrzymał mnie i sam podszedł do drzwi po czym je otworzył.- Dom państwa Colton w czym mogę pomóc?-spytał, a ja słabo się uśmiechnęłam.
-Czyli dobrze trafiłem- usłyszałam męski i pociągający głos. Gdzieś go już słyszałam. Po chwili doszło do jakiejś przepychanki pomiędzy chłopakami.- Ja tu mieszkam.-powiedział, a ja wstałam. Widząc przed sobą mojego brata zastygłam w bezruchu. Lou stał i wpatrywał się we mnie, a ja w bruneta, który pięknie się uśmiechał.
-Oliver...-powiedziałam cicho po czym krzyknęłam.- Oliver!-wskoczyłam mu w ramiona oplatając go nogami w pasie i mocno ściskając.- Wróciłeś...-powiedziałam płacząc ze szczęście.
-Oczywiście. Obiecałem i jestem. Jednak Stany to nie to samo co nasza deszczowa Anglia.- i jakby na pod twierdzenie jego słów lunął deszcz. Lou odkaszlnął i spojrzał na nas. Puściłam brata stając bezpiecznie na ziemi.
-Lou to mój brat Oliver. Oliver to mój przyjaciel Lou.-powiedziałam, a Olli poruszał brwiami w górę i w dół.
-Nie!-krzyknęliśmy razem z Louisem na ten gest.-Twoja siostra jest w rozsypce więc się nią zajmij, a ja spadam.-powiedział ściskając dłoń bruneta. Po tym pocałował mnie w czoło i wyszedł z domu. Byłam tak szczęśliwa, że całkiem zapomniałam o tym co wydarzył się niecałą godzinę temu.
-No nie wieżę!-wrzasnęła i kolejny raz przytuliłam brata.
_________________________
Od Chocolate997: Z tym bratem to naszło mnie w trakcie pisania. Musiałam jakoś poprawić humor Mii. Wydaje mi się, że jest nieźle. Zayn się nie pojawia, ale w kolejnym obiecuję, że będzie;)

[29] - Ale menadżer One Direction, kazał mi milczeć. Twierdził, że to tylko podsyca fanów, taki trójkąt miłosny. Podsyca telewizję.

Cassie...

  Leżałam, ściskając poduszkę i patrząc się tępo w sufit. 

  To nie fair. Nie byłam na to gotowa. To nie fair, by przez to zniszczyły się nasze relacje. Rozumiem, że mógł poczuć się odrzucony, ale powinien mnie zrozumieć. To nie fair, że mam cierpieć za  to, że nie chciałam, nie byłam gotowa. Dla mnie to wszystko biegnie za szybko. Dopiero co jesteśmy razem, a ten już mnie do łóżka wyciąga... Nawet jeśli przechodzi teraz trudny okres, nie powinien traktować mnie jako takiego lekarstwa... Do łóżka, o kłopotach zapomnieć... I jest. 

  Rozmyślania przerwał my trzask drzwi i czyjeś kroki na dole. W myślach wykluczyłam Louisa, Liama i Nialla, gdyż byli na próbie. Harry pewnie polazł do jakiegoś klubu. A przynajmniej tak podejrzewałam. Zayn natomiast był w szpitalu...Zostawała Mia. 

  Odrzuciłam kołdrę na bok i uważając by nie wdepnąć w rozbity przedtem wazon, wyszłam z pokoju. Schodząc ze schodów ujrzałam zapłakaną Mię, stojącą przed lustrem. Po cichu zeszłam do niej, zaglądając dziewczynie przez ramię. Wyglądałam koszmarnie. Rude włosy stały mi na wszystkie strony, a pod oczami kręgi. Byłam blada jak ściana. 

  Mia odwróciła się w moją stronę i mocno przytuliła. 

  - Mamo...- wyszeptałam. 

  Otworzyłam usta ze zdziwienia, lecz odwzajemniłam uścisk. Czy ona właśnie nazwała mnie "mamą"? Cholera, albo ma widzenia, albo jestem w jeszcze gorszym stanie... 

  Po chwili dziewczyna zacisnęła dłonie w pięści, jakby chciała mnie uderzyć, a następnie wypuściła mnie z objęć, siadając w najdalszym kącie pokoju. Podkuliła kolana, a zęby zacisnęła na nadgarstku. Widać nie tylko ja byłam w rozsypce. Ciekawe, co narobił Zayn... W szpitalu wydawali się tacy szczęśliwi...

  Podeszłam do niej z wolna, lecz zatrzymałam sie wpół kroku, gdy Mia znów zaczęła jęczeć:

  - Zostaw mnie... - wyszlochała. - Mamo, zostaw...

  Automatycznie podniosłam dłoń do policzka. Czyżbym miała zmarszczki? - przeleciało mi przez myśl. Zaraz jednak skupiłam się na Mi. Uklękłam parę metrów przed nią i wyszeptałam: 

  - Spokojnie... Mia, nie martw się tak. On nie jest tego wart...

  Dziewczyna nie odpowiedziała, zaniosła się tylko jeszcze większym szlochem. 

  Nie wiedziałam co zrobić. Podniosłam rękę, by jakoś ją wesprzeć, Mia jednak wykrzyknęła: 

  - Mamo, zostaw!

  Po czym wybiegła z pokoju, prosto na schody. Siedziałam tak przez kilka sekund z podniesioną ręką, zdziwiona. Następnie opuściłam dłoń i wyprostowałam się. Dopiero teraz zauważyłam, że nie miałam na sobie bluzki, a tylko stanik - podkoszulek nadal leżał rzucony, gdzieś pod łóżkiem. 

  Postanowiłam przygotować sobie gorąca kąpiel i na chwilę zapomnieć o wszystkich zamartwieniach. Za nim jednak zrobiłam w ogóle krok w stronę łazienki, drzwi wejściowe otworzyły się szeroko, a przez nie wsunął się Simon pchając pijanego Harry`ego. Otworzyłam usta ze zdziwienia, a po chwili, przypominając sobie o moim braku w ubraniu, wstydliwie skrzyżowałam ręce na piersiach. Simon natychmiast zatrzasnął drzwi i popchnął chwiejącego się Harry`ego w stronę salonu. 

  Widząc jego twarz zadrżałam ze strachu. Był wściekły, bardzo wściekły. Na progu zatrzymał się zdziwiony, widząc mnie, zaraz jednak twarz mężczyzny znów wykrzywił grymas złości. 

  Harry widząc mnie wydawał jakiś niezidentyfikowany odgłos i zaśmiał się. 

  - Cassie! - wykrzyknął wściekle Simon. - Kazałem ci go pilnować! 

  - J-ja wiem.. Tylko... Pokłóciliśmy się i...

  - Proszę? Powtórz, bo nie zrozumiałam. Pokłóciłaś się z nim, teraz? Właśnie teraz, kiedy Zayn leży w szpitalu, my cały czas ciężko pracujemy, a jego matka poroniła?! 

  Przez chwilę tępo wpatrywałam się w niego. Chyba próbuje mi delikatnie powiedzieć, że jestem świnią, pomyślałam. 

  - To nie tak! - broniłam się. W między czasie Harry podpełzł do mnie i wyciągnął dłoń w kierunku mojego biustu. Natychmiast uderzyłam go w nią, na co chłopak zakręcił się wokół własnej osi i wywalił na ławę - twarzą prosto w herbacie czy co to było. 

  Simon podniósł Loczka i posadził w fotelu. 

  - Rozumiesz jak to wpłynie na jego karierę?! Już roi się od plotek z powodu porwania Mi! Teraz dojdzie jeszcze poronienie jego matki i twój romans z nim! 

  - Romans? - zapytałam głupio. Romans zawsze kojarzył mi się ze zdradą, choć dobrze wiedziałam, ze nie koniecznie to oznacza. 

  - Tak, romans! Nie wiesz, że Harry ma dziewczynę? Valerie, mówi ci to coś?! - warknął rozjuszony Simon.

  Pokręciłam z niedowierzaniem głową i spojrzałam na śpiącego Harry`ego. Wyglądał tak słodko, jak anioł... No, oprócz tego, że śmierdziało od niego alkoholem.

  - Nie, nie prawda. - odpowiedziałam, niemalże w rozbawieniu. - Powiedziałby mi. Valerie by mi powiedziała. Pan by mi powiedział! Chłopcy by mi powiedzieli!

  Simon spojrzał na mnie z żalem, w którym jednak tliła się iskierka złości. Chyba mi współczuł. 

  - Nie mogłem.Onie zresztą też. Ich menadżer tego zabronił.  Zresztą myślałem, że wiesz. Nie czytasz gazet? Jesteście na pierwszych stronach. Chciałem ci powiedzieć, naprawdę. Ale menadżer One Direction, kazał mi milczeć. Twierdził, że to tylko podsyca fanów, taki trójkąt miłosny. Podsyca telewizję. 

  Przełknęłam ślinę, po czym pokręciłam głową, cofając się do tyłu. A więc byłam po prostu...

  - " Harry Styles zdradza córkę milionera?! " albo " Harry Styles z One Direction ma romans"...

... darmową reklamą?!

_____________________

  Od Boddie:  Początek mi się ani trochę nie podoba, końcówka tak :D A Wy? Co o tym sądzicie? :D

[28]-Zostaw mnie...-wyszlochałam zalewając się łzami.- Mamo zostaw...

Mia...

                                Jeszcze tego samego dnia wypuścili Zayna ze szpitala. Wiedzieliśmy, że Cass z Harrym wrócili do domu więc nie chcąc im przeszkadzać chodziliśmy uliczkami miasta. Nie wiedziałam kiedy, ale nasze dłonie w końcu splotły się w uścisku. Myślałam, że się zarumienię, ale na szczęście to nie nastąpiło. Widząc wychodzącą zza rogu dziewczynę o fioletowym odcieniu włosów przystanęłam. Zayn dopiero po chwili ją dostrzegł i puścił moją dłoń. Trochę mnie to zabolało. Sam podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję mocno ściskając. Stałam z boku bawiąc się pierścionkiem i patrząc na nich. Sami nie wypuszczała chłopaka z ramion nawet gdy ten rozluźnił uścisk. Po dłuższej chwili, która dla mnie trwała wieki, rozdzielili się. Chciałam by Zayn powiedział jej o nas, ale on stał tylko w ciszy uśmiechając się do niej. Podeszłam bliżej i postanowiłam wziąć sprawę w swoje ręce. Przytuliłam się do chłopaka uśmiechając się do Sam. Widziałam jak w oczach dziewczyny wzbierają się łzy.

-Zayn... Jesteście razem?-spytała patrząc na niego błagalnym spojrzeniem. Zayn stał w ciszy, a ja miałam tego dość. Czy on się mnie wstydził?

-Tak.-powiedział krótko, a Sam... Otworzyłam oczy zaskoczona. Zaczęła płakać! Myślałam, że udławię się własną śliną. Wiedziałam jednak, że udaje chodź nie byłam pewna czy Zayn to rozpoznał.

-Dlaczego...-powiedziałam przez łzy, a ja czując jak chłopak chce do niej podejść wzmocniłam uścisk. Nie mogłam go stracić po raz kolejny za sprawą tej oto tu... Dziwki. - Zayn ja... Ja cię kocham.-powiedziała cofając się w tył. Po chwili dziewczyna biegła w stronę domu chłopców, a mój ukochany za nią. Zostałam sama. Byłam wściekła na Zayna! Ona chciała nas rozdzielić i czułam, że po raz kolejny jej się uda, ale nie wiedziałam czy ja dam radę to dłużej znosić. Powoli ruszyłam w stronę domu kopiąc po drodze wszystkie kamienie jakie napotkałam. Droga dłużyła się i wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Może to dlatego, że nie chciałam tam wracać? Nie czułam się z tym mieszkaniem związana. Jedynie rzeczy mamy mnie tam ciągnęły. Ojciec przez czas porwania nie zainteresował się mną w ogóle. Zapewne gdybym zginęła nie przyszedł by nawet na mój pogrzeb. Weszłam do wielkiego mieszkania zdejmując z stóp buty i siadając na kanapie. Zaczęłam skakać po kanałach w poszukiwaniu czegoś właściwego gdy mój wzrok przykuła smukła sylwetka i ciemne włosy za ramiona. Przyciągnęłam do siebie poduszkę i wbiłam w nią paznokcie. To nie mogła być prawda. Na ekranie telewizora stała Sami i całowała się... z Zaynem. On nie wydawał się być tym jakoś bardzo poruszony. Wzbierała we mnie coraz to większa złość i wściekłość, a najgorsze było to, że nie wiedziałam co mam z sobą zrobić. Potrzebowałam teraz komuś o tym powiedzieć wypłakać się w rękaw, ale nie miałam komu. Powoli po moich policzkach zaczęły kapać łzy bólu. Jeszcze nikt w życiu tak mnie nie skrzywdził. Nawet gwałt Arona nie był dla mnie tak bolesny. Podeszłam do lustra wiszącego w salonie i spojrzałam na swoje podkrążone oczy. Usta znów były pogryzione i suche, a włosy w kompletnym nieładzie. Nagle w odbiciu pojawiła się kobieta. Wysoka, szczupła, włosy miała za ramiona w kolorze rudym, a oczy niebieskie i piękne. To była ona... Moja matka, tak bardzo chciałam ją przytulić. Gdy obróciłam się by to zrobić znikła, a przede mną stanęła Cassie z zapłakaną twarzyczką. Nie musiałam nic wiedzieć. Podeszłam do niej i mocno do siebie przyciągnęłam przytulając do siebie. Dziewczyna cicho zaszlochała i pogłaskała mnie po głowie. Dopiero teraz zrozumiałam czemu tak ją kocham. Była jak moja mama... Czuła, ale groźna. Uwielbiała bawić się, ale umiała być poważna. Umiała pomóc w każdej chwili i była najpiękniejszą osobą na świecie.

-Mamo...-wychrypiałam zanosząc się płaczem. Wiedziałam, że jestem o krok od wybuchu. Zamknęłam oczy i przywołałam sobie obraz Zayna, ale szybko go wygnałam z mojej głowy. Teraz tylko mnie rozwścieczał.Zacisnęłam dłonie w pięści i wypuszczając Cass usiadłam w najdalszym kącie pokoju. Podkuliłam kolana, a zęby wbiłam w swój nadgarstek. Wszędzie było pełno szkła, a w kuchni noże. Musiałam się opanować.

-Mia... Spokojnie...-powiedziała podchodząc do mnie. Spojrzałam na nią z przerażeniem i strachem. Nie mogła tu podejść. Nie teraz!

-Zostaw mnie...-wyszlochałam zalewając się łzami.- Mamo zostaw...-powiedziałam kolejny raz widząc w niej matkę, którą tak bardzo kochałam.
________________________
Chocolate997:  Mi się podoba. Jest taki jaki chciałam by był. Chciałam dodać jeszcze jeden wątek, ale to w kolejnym moim rozdziale. Na razie starczy tyle zamieszania;D

[27] - " Co z twoją matką, Harry?", albo " Czy Cassie to twoja dziewczyna?" raz nawet jakaś reporterka wykrzyknęła: " Czy spałeś z Cassie?".

Cassie...

  Simon nakazał Zaynowi wracać natychmiast do łóżka, a Mi przypilnować chłopaka. Gdy para znikła za zakrętem, zwrócił się do Harry`ego z pytaniem czy da radę śpiewać. Chłopak przez chwilę nie odpowiadał, stojąc ze zmarszczonym czołem i zagryzioną wargą. Mentor chyba odebrał to jako "nie", gdyż poprosił mnie na stronę. Tam dał mi swoje kluczyki i powiedział, bym przez ten wieczór opiekowała się Harrym. On wraz z resztą chłopaków mieli pojechać na próbę. Zgodziłam się, zdziwiona, że ufał mi do tego stopnia by pożyczyć swój samochód [ choć zresztą miałam go mu ukraść? I gdzie bym chowała, w rowie? ]. Schowałam klucze do kieszeni i razem z Simonem dołączyłam do chłopaków. 

  Wychodząc ze szpitala oślepił mnie blask fleszy. Cofnęłam się do tyłu wpadając na Simona. Ten tylko uśmiechnął się do mnie pocieszająco i popchnął do przodu. Lou, Liam i Niall dzielnie parli przez tłum fanek i fotoreporterów, a Harry zakładał na głowę czapkę i kaptur. Na pewno nie chciał by ktokolwiek zobaczył go zapłakanego. Ścisnęłam go za rękę w pocieszającym geście, uśmiechając się lekko. Chłopak odwzajemnił uśmiech i zaczął ciągnąć mnie przez tłum fotoreporterów. 

  Wszędzie padały pytania typu: " Co z twoją matką, Harry?", albo " Czy Cassie to twoja dziewczyna?" raz nawet jakaś reporterka wykrzyknęła: " Czy spałeś z Cassie?". Miałam ochotę iść i powiedzieć jej co sądzę o niej i takich pytaniach, ale zabrakło mi odwagi. Gdziekolwiek spojrzałam ludzie robili mi zdjęcia, a flesze oślepiały. Wreszcie dotarliśmy do samochodu, a Harry, z racji mojego oszołomienia, wyciągnął mi z kieszeni klucze. Wepchnął mnie na siedzenie pasażera, sam siadając na fotelu kierowcy.

  - Ja powinnam kierować... - wydukałam. 

  Harry wskazał na tłum przed naszym autem.

  - Naprawdę chcesz wyjść po to by zamienić się miejscem? - zapytał, a ja od razu pokręciłam głową. - Właśnie. 

  Chłopak odpalił silnik i nacisnął lekko pedał gazu. Fotoreporterzy natychmiast odskoczyli w tył, pozostawiając nam wolną drogę. Z czego natychmiast skorzystaliśmy. 

  - O Boże.. - westchnęłam, opadając na siedzenie. - Istne szaleństwo! 

  Harry kiwnął głową.

  - Cena sławy - odparł przygnębiony. 

  Spojrzałam na niego smutno. Chciałam go jakoś pocieszyć, cokolwiek... Ale nie umiałam. Zapytałam więc: 

  - Co z występem? 

  Loczek wzruszył ramionami. 

  - Nic. Wystąpimy. Musimy. Zayn, jak widzisz świetnie się trzyma.. 

 Uśmiechnęłam się, przypominając scenę na korytarzu. Mia działała na niego jak napój energetyczny. 

 Przez chwile jechaliśmy w ciszy. Zupełnie nie wiedziałam co powiedzieć, jak się zachować... Nigdy nie byłam w takiej sytuacji.. 

  - Przykro mi.. - rzekłam w końcu. Harry uśmiechnął sie tylko lekko, kiwając głową. 

  - Wiem. Każdemu jest. - odparł, jakby z kpiną. 

  Nagle samochód stanął, a ja uświadomiłam sobie, że dojechaliśmy na miejsce. Gdy tylko wyjrzałam przez okno, myślałam, że szlag mnie trafi. Było tu dwa razy więcej reporterów niż wcześniej. Od razu oblegli samochód, tak, że bałam się otworzyć drzwi. Dopiero Harry wyciągnął mnie z auta i wepchnął do domu. Czułam się kompletnie zagubiona. Gdziekolwiek spojrzałam błyszczały flesze, w głowie szumiało mi od ilości pytań. Spuściłam głowę, pozwalając by włosy zakryły mi twarz. Odetchnęłam z ulgą, kiedy Harry zatrzasnął drzwi, zamykając je na zamek. Przez chwilę staliśmy w milczeniu przypatrując się sobie. Potem Harry powoli do mnie podszedł, całując. Nie odepchnęłam go od siebie, wręcz przeciwnie, każdy oddawałam, pogłębiając. Nasze pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Wreszcie Harry wziął mnie na ręce i skierował się do swojej sypialni, nie przestając całować. Kopniakiem otworzył drzwi, po czym podszedł do łóżka i delikatnie położył mnie na nim w między czasie pozbywając się butów. Moje już dawno przepadły. Nie przerywając całowanie, położył się obok, a właściwie na mnie. Od razu włączyła mnie się czerwona lampka. Kochałam go, ale...

  - Harry! - wykrzyknęłam, gdy chłopak złapał za brzegi bluzki i zaczął podnosić ja do góry, ściągając. Loczek spojrzał na mnie zdziwiony. - J-ja.. Ja nie chcę. - dodałam ciszej. 

  Hazza nie odpowiedział. Podniósł się ze mnie i usiadł obok. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Ja bawiłam się swoją bransoletką, Harry gapił się w podłogę, tarmosząc moją bluzkę. Wreszcie podniósł się, rzucił mój podkoszulek koło mnie i wyszedł, trzaskając drzwiami.

  Zakryłam twarz rękoma. To nie tak miało, być... I znowu wszystko się wali! 

  Uderzyłam pięścią w otwartą dłoń i rzuciłam poduszka w wazon. Zwalił się, roztrzaskując na na drobne kawałki, lecz nawet nie zareagowałam. Skuliłam się w pozycji embrionalnej, pod pościelą, a słysząc trzaskające drzwi na dole i tłum reporterów, zaszlochałam cicho. 

______________________

Od Boddie:  Szczerze, nie podoba mi się... Jakoś tak... Źle mi się pisało... Nie tak, hm... "gładko" jak zawsze. Nie umiem sie lepiej wysłowić xD. A Wy co o tym sądzicie?

[26].- Masz w tej piżamie dziurę na basen. Chyba wiesz co to jest? Tam się...

Mia...

                    Nie miałam pojęcia jak się zachować. Chłopcy już mi powiedzieli co się stało, ale ja byłam tak uradowana obudzeniem się Zayna, że nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Chciałam się jak najszybciej ulotnić, ale Lou złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Spojrzałam na niego zaskoczona, a on mocno mnie uściskał.

-Dzień dobry...-powiedziałam zauważając Simona. Mężczyzna spojrzał na mnie bez większego entuzjazmu.

-Dzień dobry.-powiedział oschle, a mnie przeszły dreszcze. Nie wydawało się by za mną przepadał. Wyswobodziłam się z uścisku Lou i widząc jak Cass odsuwa się od Harry'ego podeszłam bliżej.

-Przykro mi...-powiedziałam spuszczając głowę i przytulając go. Chłopak odwzajemnił uścisk dwa razy mocniej i przez chwilę wydawało mi się, że mnie nie puści tylko udusi, ale w końcu rozluźnił uścisk. Gdy mnie postawił na ziemi cofnęłam się i informując Cassie że idę do Zayna ruszyłam biegiem. Po drodze o mały włos nie potrąciłam kilku osób, ale gdy byłam już w sali na której leżał Zayn szeroko się uśmiechnęłam. Uśmiech na ustach chłopaka jednak się nie pojawił. Doskonale wiedziałam czemu. Można powiedzieć, że go zdradziłam, ale tak nie było!

-Zayn...-powiedziałam cicho podchodząc i siadając na krzesełku. Chłopak spojrzał na mnie chłodno, po czym przeniósł wzrok na ścianę.

- Na prawdę go kochasz...-powiedział sam do siebie. Jak miałam mu to wytłumaczyć?! Nie umiałam!

- Nie... to... Bo ja...To nie tak do cholery!-krzyknęłam, a chłopak znów na mnie spojrzał.- gdybym tego nie zrobiła zginął byś! Chciałam cię uratować...-powiedziałam już ciszej spuszczając głowę. Zayn złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę łóżka. Usiadłam na jego skraju nie chcąc zabierać mu miejsca, ale on jeszcze bardziej się przesunął i nakazał położyć obok siebie. Posłusznie wykonałam jego polecenie lecz  z obawą, że oberwie nam się po głowach.

- Mia... Ja ci wieżę...-powiedział muskając moje usta swoimi. Oszołomiona nie wiedziałam co powiedzieć. Dopiero po chwili odwzajemniłam uśmiech.- Nie wiem czy wiesz, ale...-chłopak wydawał się być zmieszany.

-O matce Harry'ego? Wiem, ale ty skąd...-nim zdążyłam dokończyć chłopak mi przerwał.

-Co z jego matką?-spytał zaskoczony opierając się na łokciu.

-Poroniła...-powiedziałam i nagle zapadła niezręczna cisza. Zayn umilkł i wyglądał jakby nad czymś rozmyślał. Po dłuższej chwili podniósł się i wstał.- Powinieneś leżeć!-krzyknęłam gdy ten już wychodził. Szybko ruszyłam za nim o mały włos nie zabijając się po drodze. Stanęłam w miejscu wybuchając gromkim śmiechem. Po chwili jednak szybko do niego podbiegłam i przytuliłam od tyłu.

-Co jest?-spytał zaskoczony.

-Hah... widzisz...-próbowałam opanować śmiech.- Masz w tej piżamie dziurę na basen. Chyba wiesz co to jest? Tam się...-chłopak spojrzał na mnie nakazując mi umilknąć. Gdy jednak na końcu korytarza ujrzałam zapłakanego Harry'ego uśmiech mi zrzedł. Jakoś doczłapaliśmy się do przyjaciół i Simona, który znowu obsypał mnie groźnymi spojrzeniami, ale nie było mowy by Zayn pocieszał chłopaka ze mną z tyłu.Puściłam go i zdjęłam z siebie bluzę przepasając mu ją w pasie. Wyglądał przezabawnie, ale jakoś nie mogłam się śmiać.

-Zayn! Powinieneś leżeć.-powiedział Simon patrząc na niego ze złością i troską.

- Tak, bo akurat wyleżę.-powiedział prychając i podchodząc do Harry'ego.- Przykro mi. Na prawdę.-dopiero po chwili zorientowałam się, że Zayn zna matkę Loczka dość dobrze i chyba wiedział o ciąży, ale trudno było mi to wywnioskować. Nagle moja bluza osunęła się i całe oto zgromadzenie ujrzało pupę mojego chłopaka. Zakryłam oczy Louisowi i Niallowi, ale niestety zabrakło mi ręki dla Liama. Chłopaki oczywiście nie umieli pohamować śmiechu za co od razu oberwali. Cass stała wpatrując się w gołe miejsce Zayna, a ja szybko do niej podbiegłam i zakryłam jej oczy.

-To należy do mnie...-powiedziałam uśmiechając się. Widziałam, że chce jej się śmiać, ale się powstrzymuje. Zayn spojrzał na nas  po czym obrócił się przodem do Hazzy i wystawił mu pupę. Chłopak cicho się zaśmiał i przyciągnął do siebie Cassie.-Ej! No już! Nie ma co podziwiać!-powiedziałam i szeroko się uśmiechnęła. Nie wiem co rozbawiło tak Loczka ale odwzajemnił uśmiech po czym zmierzwił mi włosy. Czy ja wyglądałam na jakąś inną? Chyba nie miałam czegoś między zębami?

_______________________

Od Chocolate997:  Jak wam się podoba? jest trochę humoru i śmiechu. Chciałam poprawić atmosferę w tym rozdziale, ale czy mi wyszło to nie wiem.

[25] - Widzisz jest coś, czego ci nie powiedziałem Cassie... Bo widzisz moja mama...

Cassie...

  Siedzieliśmy z Mia w kompletnej ciszy przypatrując się Zaynowi. Nie próbowałam jej nawet namówić by wróciła do domu, przespała się, a tymczasem któryś z chłopaków będzie trzymał "wartę". Ale wiedziałam, że odmówi, nie zgodzi się. Chłopcy nie raz próbowali ją przekonać i chyba tylko siłą mogło się ją zaciągnąć do domu.

  Spojrzałam na zegarek na nadgarstku. Dochodziła druga. Za kilka minut miał przyjść po mnie Harry - chłopcy musieli pojechać na próbę. Simon, ich mentor,  co prawda bardzo im współczuł z powodu Zayna, lecz nie oszczędzał. Trenowali codziennie co kilka godzin. Nie spodziewali się, że Zayn zaśpiewa - występ miał się odbyć za 4 dni, nie było szans, by Zayn wszystko opanował. Zwłaszcza przy jego stanie.
  Westchnęłam ciężko i wstałam z łóżka. Mia nawet nie zareagowała. Wiedziałam, jak było jej ciężko i znowu nie wiedziałam jak ją pocieszyć. Potrzebowała teraz otuchy, a ja po prostu nie potrafiłam... Nie umiałam jej pocieszyć. W tym byłam słaba.
  Sięgnęłam po swoja torbę i przewiesiłam ją przez ramię.
  - Mia... - zaczęłam. Dziewczyna nie odwróciła się, wiedziałam jednak, że mnie słucha. - Mia, muszę iść... Chłopcy mają próbę i...
  Nie dokończyłam. Do pomieszczenia wpadł zdyszany Harry. Włosy miał w nieładzie, a broda cały czas mu się trzęsła. W jego oczach dostrzegłam łzy. Dopiero teraz Mia zareagowała i podniosła się z miejsca.
  - C-cassie... - powiedział łamliwym głosem Harry.
  Przełknęłam ślinę w strachu i podeszłam do niego, chwytając za dłoń.
  - Co jest? - spytałam. Loczek spojrzał na Mię, a potem na mnie dając mi znać, że chce to załatwić na osobności. Kiwnęłam głową, pożegnałam się z przyjaciółką krótkim "pa" i wyciągnęłam trzęsącego się Harry`ego na korytarz.
  - Mów - ponagliłam. Chłopak zamiast odpowiedzieć pociągnął mnie w stronę windy, gdzie nacisnął guzik na 3 piętro. Wsiadając do pustej  windy mówił zbolałym i zrozpaczonym głosem:
  - Widzisz jest coś, czego ci nie powiedziałem Cassie... Bo widzisz moja mama... Ona tu, znaczy nie tu, ale ona ma... miała dziecko...
  - Miała? - zapytałam ostro, zaraz jednak poprawiłam się na łagodniejszy ton: - Jak to: miała?
  Ale Harry już ciągnął mnie między oddziałami. Zatrzymał się dopiero po kilku minutach przy jakiś drzwiach. Tam rozpłakał się an dobre. Nie wiedząc co zrobić [ wspominałam, że w pocieszaniu jestem kiepska? ] przytuliłam go po prostu. Ten odwzajemnił uścisk dwa razy mocniej, po czym, patrząc mi w oczy, wyznał:
  - Poroniła...
  Otworzyłam usta zszokowana. Zaraz jednak zamknęłam i znów otworzyłam. Poczułam jak i mi broda się trzęsie, ale nie chcąc się rozpłakać...
... Pocałowałam go.
  Super. Bomba. Nasz pierwszy pocałunek w szpitalu. Pod sala w której poroniła jego matka. Oboje plączący. Prawdziwy, niezapomniany pocałunek. Jak i moment.
  Harry na początku zdziwiony nie odwzajemnił pocałunki, ale gdy zaczęłam się odsuwać, natychmiast oddał pocałunek, pogłębiając go trochę. Tę, jakże romantyczna chwilę przerwał lekarz, chrząkając tuż obok naszych uszu. Wystraszona odskoczyłam momentalnie, Harry jednak przysunął mnie od razu do siebie.
  - Z pańską matką... - Lekarz zamilkł, rozmyślając nad czymś. - Pańska matka jest w rozsypce.Prosiłaby w przyszedł pan do niej. Ale.. - Tu spojrzał na mnie niepewnie. - Nie wiem czy mogą przyjść do niej dwie osoby.
  Kiwnęłam głową na znak, że rozumiem i delikatnie rozplątałam uścisk Harry`ego. Chłopak od razu skierował się w stronę sali, gdzie przebywała jego matka.
  Podczas nieobecności Loczka, pod salą nagromadziło się trochę ludzi. Najpierw przybył Louis, następnie Niall [ o Boże, nic nie jadł! ] z Liamem, jeszcze potem Simon. Chwilę później pojawiła się Mia [ skąd wiedziała? ]. Dziewczyna była rozemocjonowana, widać, ze chciała mi o czymś powiedzieć, jednak się powstrzymywała. Pociągnęłam ją w stronę kąta, gdzie Mia zaczęła paplać jak najęta:
  - Zayn.. On... I widzisz... Bo ja... Go wtedy, ale nie chciałam... Myślałam, że umarł bo...
  - Chwila! - przerwałam jej ostro. - Zayn umarł?!
  Mia przypatrywała się mi chwilę w zdziwieniu, po czym zaśmiała się. Umilkła jednak przypominając sobie o Harrym.
  - Nie, oczywiście, że nie! Obudził się! - powiedziała.
 Otworzyłam usta w zdziwieniu, a następnie przytuliłam mocno przyjaciółkę. Może ten dzień nie zapamiętam wcale tak najgorzej? Uśmiechnęłam się radośnie do Mi.
  - Gratuluje! To świetnie! Przynajmniej tyle dobrego.. - Nagle drzwi się otworzyły i wyszedł Harry. Płakał jak dziecko, twarz miał cała czerwoną, a oczy spuchnięte. Nie patrząc na mię, podeszłam do niego i mocno przytuliłam. Był w całkowitej rozsypce.
  Harry odwzajemnił uścisk, niemal podnosząc mnie z ziemi [ dlaczego ja jestem taka mała?! ] i całując.
__________________________
Od Boddie: Rozdział... Nawet mi się podoba :). Najpierw myślałam by to matka Cass poroniła, ale potem zdałam sobie sprawę, że niby kiedy miała ona zajść w ciążę.. I z kim?  Więc dałam Harry`ego :D Jak się Wam podoba? :)

[24]- Ja zawsze taki byłem! Kocham cię nie rozumiesz?! I ty też mnie kochasz, ale tego nie wiesz!

Mia...

                Zayn przegrywał... Nie musiałam tego widzieć by wiedzieć co się dzieje. Georg zamknął mnie w pustym pokoju na klucz. Nie mogłam tu wysiedzieć, a gdy usłyszałam krzyk Cass wiedziałam, że muszę działać. Rozpędziłam się i uderzyłam w drzwi. Nic. Nawet nie drgnęły. Po kilku próbach nareszcie je wyłamałam przygniatając tym samym Georga. Patrzałam w zielone tęczówki Harr'ego. Oczy miał pełne łez, a w rękach trzymał Cass. Z ulgą stwierdziłam, że oddycha.Odgarnęłam włosy. Nic jej nie było. Wydawała się całkiem zdrowa, jedynie rękę miała w bandażu, ale to akurat nie była sprawka Georga.

- Nic jej nie jest...-powiedział cicho Harry patrząc w stronę blondyna. Przeniosłam na niego wzrok i zobaczyłam jak się podnosi. Podeszłam do niego i uderzając go butem w twarz[ a miałam koturny] sprawiłam, że stracił przytomność i czułam, że już się nie obudzi. Był cały zakrwawiony. Gdy chciałam iść już do pomieszczenia z którego słychać było krzyki, ale Harry mnie zatrzymał.- Mia lepiej tam nie idź.-powiedział i złapał mnie za rękę.

- A chcesz zobaczyć jeszcze Zayna?!-spytałam i wyrywając się wbiegłam do pokoju. Na środku pomieszczenia stał Aron z nożem w dłoni, a na przeciwko niego wykrwawiający się Zayn. Nie wyglądał dobrze. Krew sączyła się z niego litrami, a rany były głębokie. Znałam się na tym, bo chciałam iść na studia medyczne. Gdy Aron unosił już nóż wbiegłam pomiędzy nich.- Nie!-wrzasnęłam i zobaczyłam jak w drzwiach wstaje Harry. Na rękach trzymał Cass, a za nim stał Niall i Liam.

-Odsuń się!-wysyczał przez zęby Aron. Zayn oddychał głęboko i wiedziałam, że musi natychmiast trafić do szpitala. To było jedyne rozwiązanie by przeżył. 

- Aron! Ja wiem, ze gdzieś tam jesteś! Ty nie zabił byś nikogo!-powiedziałam oddalając się od Zayna. Nie wiedziałam co mam zrobić.

- Ja zawsze taki byłem! Kocham cię nie rozumiesz?! I ty też mnie kochasz, ale tego nie wiesz!-wrzeszczał mi prosto w twarz. Złapałam Arona za dłoń i przejechałam po ostrzu noża tak, że moja dłoń zaczęła krwawić. Był na prawdę ostry. Wiedziałam, że tylko jedna rzecz na niego podziała. Tylko to...

- Też cię kocham...-powiedziałam płacząc i zabierając mu nóż.Odsunęłam się o krok, ale on do mnie podbiegł. Namiętnie pocałował, a zaraz po chwili leżał na ziemi martwy. Czułam na sobie smutny wzrok Zayna. Wiedziałam jak się czuję oglądając tę scenę. Aron nadział się na swój własny nóż. Upadłam na kolana i ukryłam twarz w dłoniach. Nie miałam jednak zbyt wiele czasu na to by płakać. Musiałam działać. Szybko podbiegłam do leżącego na ziemi Zayna i pogładziłam go po policzku. Nim dojedziemy do szpitala minie wiele czasu. Nie mieliśmy go w ogóle.

-Lou jest nieprzytomny...-powiedziała cicho Cassie. Spojrzałam na nią i zobaczyłam jasne oczy, które patrzały na mnie z wyrzutem. Obudziła się i patrzyła na całą scenę.  Nie wiedziałam jak mam im to wytłumaczyć.

-Niall weź wodę i wylej na Louisa. To mu pomoże. Liam przynieś mi apteczkę z kuchni. Jest w górnej szafce!-chłopak stał jednak w miejscu przyglądając się mi smutnym wzrokiem.-Szybko!-ponagliłam go i znów spojrzałam na Zayna.

- Byłaś wspaniała...-powiedział cicho łapiąc mnie za rękę.-Przepraszam.- rozdarłam jednym ruchem jego koszulkę i ujrzałam głęboką ranę. Zszokowana zakryłam usta ręką, ale szybko odwróciłam od niej wzrok spoglądając w brązowe oczy Zayna.

- Za co?-powiedziałam łapiąc za apteczkę którą przyniósł mi Liam dosłownie przed sekundą. Gestem przywołałam do siebie Cass która stała już na własnych nogach.- Musisz mi pomóc. Dasz radę?-spytałam patrząc na bladą dziewczynę. Zayn utkwił wzrok w moim nadgarstku. Całym poharatanym od żyletki i owiniętym kawałkiem prześcieradła.  Cass kiwnęła głową i wyjęła z apteczki igłę.

-Mia... Co ci...-zakryłam chłopakowi usta dłonią, ale on szybko ją odsunął.- Czemu chciałaś się zabić?-spytał cicho. Byłam zaskoczona, ze jeszcze nie stracił przytomności, ale to mogło nastąpić w każdej chwili. Wzięłam od Cass igłę i skupiłam się na ranie. Musiałam ją szybko zaszyć. Wcześniej oczywiście ją oczyściłam.

-Cassie zadzwoń po pogotowie.-powiedziała, a dziewczyna szybko wyjęła telefon drżącymi dłońmi.- Porozmawiamy innym razem. Oszczędzaj siły.-powiedziałam tylko i zaczęłam szyć. Miałam w tym dużą wprawę, ale blizny i tak miały zostać na wieki. Chłopcy chyba nie mieli co robić bo krążyli w koło przyglądając się mi. Jedynie Liam na coś się przydał i powstrzymywał Zayna by nie zasypiał. Po półgodzinie miałam jedną ranę z głowy, ale zostały pozostałe trzy. Gdy tylko usłyszałam sygnał karetki na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

-Trzymaj się Zayn.-powiedzieli chórem chłopcy, a ja wsiadłam razem z chłopakiem do karetki. O dziwo ratownicy zgodzili się bym z nim pojechała do szpitala, ale to chyba ze względu na mój stan. Ręce miałam pocięte i krwawiły niemiłosiernie, a na twarzy i ciele siniaki.

***

                          Siedziałam przy łóżku Zayna nie spuszczając z niego wzroku. Co jakiś czas przychodzili chłopcy by mnie zmienić, ale dzielnie się trzymałam. Nie dałabym rady zasnąć nie teraz. Cieszyłam się, że nikt prócz mojego ukochanego nie był w złym stanie. Stan szatyna też był stabilny, ale jednak nie wyglądał za dobrze. Miałam nadzieję, jak i chyba cała telewizja która zainteresowała się tą sprawą, że do kolejnej soboty wyzdrowieje i wystąpi w X Factor. Powieki powoli mi opadały, ale nie mogłam się poddać. Ścisnęłam mocniej dłoń chłopaka, który uśmiechnął się na ten gest. Może czuł coś? Może mnie słyszał? Wstałam i pogłaskałam go po ciemnym policzku. Czułam się jak w jakiejś telenoweli czy czymś podobnym. Nagle do pokoju ktoś wszedł, ale ja ani drgnęłam. Przysiadłam na krańcu łóżka Zayna i przejechałam palcem po jego ranach. Miałam racje... Blizny zostaną mu na całe życie i to też za moją sprawką. Lekarze powiedzieli, że szwy są założone nie najlepiej, ale gdyby nie one zginął by. Ktoś mnie przytulił od tyłu i od razu wiedziałam, że to Cassie. Dziewczyna była trochę osłabiona, ale Harry mówił, że spała całą drogę tutaj. Jednak nie chciała wracać do domu. Uśmiechnęłam się do dziewczyny i spojrzałam jej w oczy. Były trochę smutne, ale nie widziałam w nich już tego zszokowania czy złości co w domu gdzie zginął Aron.

- Ja go nie kochałam Cassie... Naprawdę. Gdybym tego nie powiedziała zabił by mnie i Zayna.-powiedziałam znowu płacząc. Czekałam na reakcje dziewczyny ona jednak nadal siedziała w ciszy przyglądając się śpiącemu Zaynowi.

____________________________

Od Chocolate997:Hm... No nie wiem jak wam, ale mi nawet się podoba.  Jest dużo akcji i uczuć. Oczywiście Mia będzie musiała się tłumaczyć Zaynowi...

[23] - Nawet nie wiesz jak żal będzie mi ciebie zabić.

Cassie...

  Kilka minut później siedziałam w aucie, na kolanach Harry`ego [ nie było miejsca, pozostawało mi to, albo bagażnik ] gryząc wargę, by powstrzymać się od łez. Liam, jako, ze był z nas wszystkich najbardziej spokojny prowadził. Zayn siedział obok niego na miejscu pasażera. Nam - mi, Harry`emu, Lou i Niallowi - zostały tylne siedzenia. 

  W jednej ręce ściskałam komórkę ojca Mi, a w drugiej mapę. To właśnie dzięki temu telefonowi pojechałam razem z nimi - gdyby nie on nie wzięliby mnie. Ale, że tylko ja wiedziałam gdzie przebywa dziewczyna, musieli. Zayn niemal wyrwał mi ją siłą, przy okazji niszcząc bandaż, ale ostatecznie Lou i Liam go przytrzymali, a Harry ponownie opatrzył ranę. Od tego czasu chłopak nie odzywa się do mnie, a jeśli już to... niezbyt miło.

  Harry zdawał się nie pamiętać naszej rozmowy sprzed dwóch dni. Cały czas mnie do siebie ściskał, a mi to ani trochę nie przeszkadzało. Brakowało mi tego. Sama wręcz do niego lgnęłam. Może wreszcie zrozumiał, ze to George mnie pocałował, a nie na odwrót. 

  - Skręć w prawo - poleciłam Liamowi, drżącym z emocji głosem. - Dojeżdżamy. 

  Według mapy, trzeba było skręcić w prawo, gdzie następnie wyjeżdżało się na jakaś wiejską drogę, która ostatecznie prowadziła do opuszczonej posiadłości - z dala od jakiejkolwiek cywilizacji. 

  - Jak już ich znajdziemy... - zaczął Zayn. - Mi zostawcie Arona. 

  - Ja biorę Georga - powiedział Harry, przytulając mnie do siebie jeszcze silniej. Wręcz pozbawiał mnie tchu. - Liam i Lou jakby co mogą wynieść Mię...

  - Sugerujesz, ze ona nie będzie już mogła chodzić?! - warknął Zayn.

  - Nie pewnie, że nie! Może być po prostu... zmęczona - wyjaśnił Harry. - Niall będziesz ubezpieczał tyły, razem z Lou w takim razie. A ty Cassie, zostajesz w samochodzie. 

  Moim ciałem wstrząsnął dreszcz wściekłości i wrzasnęłam: 

  - Mowy nie ma! 

  Harry westchnął. 

  - To może być niebezpieczne. 

  - To zostań tu. Ja idę! - broniłam się.

  - Ostatnio o ile pamiętam wykręcił ci rękę - zauważył Zayn. Zmrużyłam oczy, czując, ze zaraz wybuchnę.

  - Ty się martw o swoje przeżycie. Jeśli ci się uda, nie będzie miał mnie kiedy załatwić - odgryzłam się. Zayn natychmiast odwrócił się do mnie przodem i warknął wściekły. Pewnie gdyby nie to, że jesteśmy w samochodzie znów rzucił by się na mnie. Lou na wszelki wypadek położył mu rękę na ramieniu, lecz Zayn strzepnął ja od razu. 

  - Słuchaj no ty... - Wypowiedź przerwał mu dźwięk nadchodzącego smsu. Zacisnął zęby i sięgnął po telefon w kieszeni, nie odwracając ode mnie wzroku. Był cały czerwony z wściekłości. W miare jednak jak czytał sms, zbladł, a po chwili wyszeptał: 

  - Od Mi...

  - Co ona pisze?!- wykrzyknęłam i sięgnęłam po telefon, niestety Harry mnie powstrzymał. Pewnie bał się, ze gdy wyrwę Zayn telefon, ten mnie pobije.

  - Żebyś my przejeżdżali, jest na obrzeżach miasta...

  W tym samym momencie, samochód zatrzymał się, a chłopcy wysiedli. Harry natychmiast ściągnął mnie ze swoich kolan, a przynajmniej próbował, bo uczepiłam się go jaki miś koala. 

  - Ze mną lub beze mnie! Wybieraj! - warknęłam. 

  Chłopak westchnął i wymienił z chłopakami spojrzenia. 

  - Zostajemy. - powiedział wreszcie, a ja wytrzeszczyłam oczy. 

  - Kpisz sobie?! - wykrzyknęłam, lecz Harry zaraz zakrył mi dłonią usta, a w mroku rozległ się zdenerwowany szept Zayna:

  - Chcesz, by nas nakryli?! 

  Westchnęłam, puściłam Harry`ego, lecz za nim ten zdążył mnie złapać, uczepiłam się Liama. 

  - Mowy nie ma bym siedziała w samochodzie!

  Chłopak chyba się poddał, bo nie otrzymałam odpowiedzi. Puściłam więc bruneta, trzymając się jednak blisko na wypadek, gdyby Harry`emu przyszedł pomysł wepchnięcia mnie do auta.

  Przez chwilę wszyscy stali cicho, Zayn i chyba Lou podeszli pod drzwiami. Wstrzymałam oddech, gdy Lou zaczął odliczać w ciemności " Raz, dwa. trzy!" Gdy nastąpiło "trzy" któryś kopniakiem otworzył drzwi i wszyscy znaleźli się błyskawicznie w środku. Kiedy przekroczyłam próg, Harry od razu złapał mnie za zdrowe ramię i przysunął do siebie, a raczej za siebie. Gdzieś ze środka wydobył się pomruk, a Zayn, który miał najlepszy widok na mieszkanie, zacisnął pięści i gestem pokazał, że wchodzi dalej. Za nim polazł Lou, a do drugiego pokoju wsunął się Liam i Niall. Harry przygniótł mnie do kąta, nie dając mi możliwości ruchu.  

  - Och, Harry, błagam cię! - jęknęłam.

  - Nie zamierzam ryzykować! - odpowiedział szeptem chłopak a w tej samej chwili z wnętrza domu wydobył się krzyk Mi i pomruk Arona. Następnie coś ciężkiego uderzyło o ziemię, a Mia znów pisnęła. Korzystając z nieuwagi Harry`ego popchnęłam go na drugą ścianę, a sama wpełzłam do pokoju w którym znikł Zayn i Louis. Oni zajmą się Aronem, a ja zabiorę Mię. Nie trzyma jej przecież po pachą! - pomyślałam, chowając się za szafą. Gdzieś mignęła mi sylwetka Arona. Wydawało mi się, że trzymał w niej nóż, ale równie dobrze mogła to być łyżka. Po chwili podszedł do mnie Harry, ciężko wzdychając. 

  - Cassie, nie mieszaj się! 

  - Tam gdzieś jest Mia i zamierzam ja stamtąd zabrać! - odparłam, po czym przeczołgałam się za biurko. Miałam idealny wgląd na bójkę Zayna i Arona. Rzeczywiście Aron trzymał w ręku nóż, a z ramienia Zayna płynęła krew. On się bronił pięściami. Sapał ciężko i chyba przegrywał. Skupiłam się jednak na poszukiwaniu Mi, a widząc jak Harry doczołguje się do mnie, wsunęłam się niepostrzeżenie w stronę innego pomieszczenia. 

  Pisnęłam wystraszona, gdy tuż obok mnie, w ścianę uderzył Lou. Zaraz usłyszałam głos Georga:

  - No popatrz, popatrz, kto do nas zawitał... 

  Podniosłam głowę i natrafiłam na wzrok George. Uśmiechnęłam się lekko i pomachałam mu. 

  - Siemka - odparłam cichutko, podnosząc się z klęczek. 

  - Tęskniłaś - powiedział chłopka, cmokając cichutko.  Przełknęłam ślinę, lecz dumnie podniosłam głowę i ostro odpowiedziałam: 

  - Gadaj, gdzie Mia!

  George przez chwilę przypatrywał się mi przez zmrużone powieki.

  - Myślę, ze by się do niej dostać, musisz najpierw przejść przeze mnie - rzekł w końcu. 

  Nie odpowiedziałam. Gdzieś w sąsiednim pokoju rozległ się krzyk Zayna i jeszcze głośniejszy wrzask Mi. Po chwili coś ciężkiego, bardzo ciężkiego uderzyło w ścianę.

  Lou leżał nieprzytomny na ziemi, a z jego głowy sączyła się krew. Nie wiedziałam gdzie przepadł Niall i Liam, ale nie zastanawiałam się nad tym. Stałam, mierząc się spojrzeniem z George. Nie zareagowałam na jęki Zayna czy wrzask Mi. Drgnęłam lekko słysząc pomruk Harry`ego. Nie odwróciłam się jednak w stronę skąd on dobiegł. To mógłby być wtedy mój koniec. 

  Przez chwilę panowała grobowa cisza, rozrywana tylko odgłosami walki w sąsiednim pokoju. Wreszcie George się odezwał: 

  - Zawsze byłaś Cass, strasznie porywcza. Sądziłaś, że dasz radę wszystkiemu. I nawet podziwiałem to w tobie - te niezłomną chęć walki. Byłaś odważna, może nawet za bardzo. Bardzo pewna siebie. Zadziwiałaś mnie tą swoją pewnością. Czasem jednak pakowałaś się przez nią w niepotrzebnie nikomu kłopoty. Zawsze wychodziłaś zwycięsko. Ale jednak zawsze jest ten pierwszy raz, prawda? - George przechylił głowę, lustrując mnie wzrokiem. - Nawet nie wiesz jak żal będzie mi ciebie zabić. 

  Nie zareagowałam. Pozwoliłam Georgowi do siebie podejść - zresztą zrobiłby to czy bym chciała czy nie - i pogładzić po policzku. Niepostrzeżenie w tym czasie sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam z niego jakąś tubkę.

  - Naprawdę szkoda - szepnął mi do ucha chłopak. - Bo chyba rzeczywiście cię kocham... A może kochałam? Jakiż żal, ze wybrałaś tego Loczka... Gdzież on jesteś teraz, gdy jesteś w niebezpieczeństwie? 

  - Tutaj - usłyszałam głos. George podniósł głowę, a ja wtedy psiknęłam mu czymś w oczy. Mężczyzna wrzasnął zakrywając twarz rękoma. Nie patrząc na tubkę rzuciłam ją za siebie, Georga kopiąc w krocze. Chłopak cofnął się i natrafił na ciało Lou - przewrócił się o nie, prosto na doniczkę. Nie uderzył niestety o nią głową, lecz plecami, co nie sprawiło mu większej krzywdy. 

  Zdenerwowany zabrał ręce od twarzy i sapnął. Oczy spuchły mu i poczerwieniały, a ja sobie pogratulował. Miał utrudnione widzenie.... Chyba. 

  George wstał chwiejąc się na wszytskie strony,a  wtedy Harry mu przywalił. George cofnął się do tyłu, i zacisnął dłonie w pięść, uderzając Loczka w żołądek. Ten zgiął się wpół, co blondyn wykorzystał i jeszcze raz przywalił mu w żołądek. Krzyknęłam w zdenerwowaniu i złapałam pierwszą lepszą rzecz ciskając ją w stronę Georga. Książka. Może być. Trafiło go w głowę, co nie zadało mu większego bólu, lecz odwróciło uwagę. Harry wyrwał się mu, dając jeszcze raz z liścia. Następnie ściął Georga, który spadł... prosto na mnie. Jęknęłam pod wpływem ciężaru i spróbowałam zwalić go z siebie. Ważył chyba z tonę, co bardzo utrudniało mi zadanie. Gregor, korzystając, że mnie "ma", złapał szybko za chore ramię,  co wywołało u mnie krzyk bólu. Mężczyzna podniósł mnie z ziemi, zasłaniając się mną. Dopiero teraz zauważyłam, ze Harry zdobył skądś pistolet.

  - No, strzelaj - zachęcił Grogor. Zaciskałam zęby by nie krzyknąć z bólu, gdy ściskał moją ranę. Widziałam wahanie Harry`ego. Nie miał jak strzelić. Trafiłoby wtedy we mnie. 

  A jednak nacisnął spust. Rozległ się okropny huk, a ja straciłam przytomność. 

__________________________

Od Boddie:  Wybaczcie, że taki długi :D O ile przedtem nie miałam weny, teraz przyszła ze zdwojoną siłą :D A pisałam oba rozdziały tego samego dnia :P Mam nadzieje, że się wam podoba :)